Rozdział: 2.. – Wszyscy mamy swoje anioły.

Fimik będzie, tylko nie wiem kiedy - laptop nie przyjmuję mi płytek z simsami, ani z innymi grami:/

dedykowany dla: Dorcik.

Odpowiedzi na komentarze:

Dorcik:                        Tajemnic w tym opowiadaniu będzie sporo, jeszcze nie wiem ile, ale będą :D         

Rozdział: 2. – Wszyscy mamy swoje anioły.

|Lafee– EiskalterEngel|

            Lato chyliło się ku końcowi, a dni robiły się, co raz krótsze, a noce dłuższe. Młody, blondyn siedział na sofie, przed laptopem i myślał. Jego dłonie zwisały mu luźno, między nogami. Na twarzy miał smutek. Jego aktualna dziewczyna właśnie zmarła i został sam. Otworzył oczy i spojrzał na ekran telewizora, który włączył kilka chwil temu. Jego dziewczyna chorowała na raka, ale nawet, trudne i żmudne leczenie nie przyniosło ukojenia, a długą i bolesną śmierć. Rozpłakał się i zacisnął palce na swoich włosach.

-           Kurwa! Znowu ktoś bliski mojemu sercu umarł! – Uderzył prawą dłonią w szklany stół, który przy sile i mocy uderzenia rozsypał się w miliony kawałków. Po policzkach spłynęły mu łzy. – Tom! – Krzyknął patrząc na swoje dłonie, w których tkwiły kawałki szkła. Jego brat i dziewczyna zbiegli na dół, po hebanowych schodach.

-           Co je… – Tom, pierwsze, co zobaczył to rozbity stół, a później brata, który patrzył na zakrwawione dłonie. – Bill! Schieße, Ria szybko, przynieś mi opatrunki. – Ria, wysoka, czerwonowłosa dziewczyna natychmiast wybiegła. Bill oparł głowę o sofę. – Bill! Nie zasypiaj! Kurwa, Ria szybciej! – Wrzasnął Tom.

-           Już! – Wbiegła do niego salonu. Biała kanapa zaczęła barwić się na czerwono.

             Czuł się dziwnie, jakby był w ciele i poza nim. Abstrakcyjne? Ależ skąd… I w tedy wydarzyło się coś dziwnego. Zobaczył dziewczynę z białymi skrzydłami i długimi, brązowo-blond włosami sięgającymi jej połowy pleców.

-           Wracaj do siebie… – Szepnęła dziewczyna.

-           Kim jesteś?

-           Aniołem…

***

            Bill uchylił powieki i usiadł na łóżku w swoim pokoju. Dotknął swoich policzków. Dlaczego śnił mu się anioł? Przecież Sara, jego była dziewczyna zginęła kilka miesięcy temu, więc dlaczego akurat teraz sobie o tym przypomniał? Znowu zasnął przy laptopie. Zatrzasnął klapę od laptopa i westchnął opierając głowę o pościel.

            Przejechał palcami po nieco już przydługich biało-blond włosach. Znowu musiałby iść do fryzjera. Młody mężczyzna westchnął i rozejrzał się po pokoju. Ciemne oczy były zmęczone i smutne. Widać było, że Bill długo nie sypiał, ponieważ pomimo młodego wieku jego twarz posiadała już lekkie zmarszczki.

            Sypialnia chłopaka była średnie wielkości pokojem w odcieniu błękitnym, naprzeciwko wyjścia znajdywało się wielkie, wychodzące na wschód okno, za którym był duży, przestronny ogródek zakończony płotem. Po prawej stronie stała  komoda na której stały zdjęcia, kubek ich zespołu w którym była zimna już kawa.

Bill odwrócił się na bok, po czym wstał. Coś mignęło mu przed oczami. Młody mężczyzna nie miał pewności, ale wydawało mu się, że to były … Pióra?

Białe, piórko osiadło mu na ramieniu. Dotknął go, a to rozpuściło się w dziwnej mgle Nie do końca rozumiał, co się dzieje. Czuł, że jest obserwowany, ale gdy nerwowo, zaczął obracać się nikogo nie zobaczył. W głowie słyszał tylko dziwny głos „Wybraniec! To on!”. Bill pomyślał, że zwariował. Ukrył twarz w dłoniach, a coś dotknęło jego ramienia, przynosząc ukojenie. Zakrył uszy dłońmi, żeby nie słyszeć tych słów. Zacisnął oczy i spuścił głowę.

 -          Boże! Jeżeli istniejesz, to wytłumacz mi, co tu się dzieje!  – Szepnął, a następnie, podniósł głowę. Zobaczył… Coś? Kogoś?! Nie był pewien, ale wydawało mu się, że widzi… Anioła! Matko. Za mrugał, kilka razy, ale postać wciąż tam była. Szybko ruszył stronę, okna, gdzie widział ją, a może jego? Bo w końcu anioły są bez płciowe*, podobno. Odchylił kotary i … Pusto!

            Niebyło anioła, ale zamiast niego (niej? Tego czegoś… nieważne,) z czarnymi, niczym smoła skrzydłami, siedział tam średniej wielkości kruk. Co robił kruk na jego parapecie? Bill patrzył jak ptak zaczyna umierać, bo miał zakrwawione skrzydło! Wystraszył się i otworzył okno wziął ptaka na ręce, a ten przestraszony zaczął skrzeczeć ze strachu. Krzyk był tak przeraźliwy, że Bill musiał go uciszyć, zamykając mu dzióbek swoim małym palcem. Położył uspokojonego już ptaka na pościeli.

-           Ciii… – Uśmiechnął się lekko i wyjrzał przez okno. Nic więcej nie było. Bill westchnął i zamknął je, a gdy się odwrócił spostrzegł, że zamiast ptaka na łóżku siedzi wysoka, śliczna dziewczyna z długimi, blond włosami. Oniemiały mężczyzna otworzył oczy szeroko i wyszeptał. – Kim jesteś?! – Dziewczyna spojrzała na niego z wrednym uśmieszkiem. Młody mężczyzna  spojrzał na nią jak na UFO i zmarszczył nos. Dopiero teraz zauważył, że dziewczyna nie jest zwyczajnym człowiekiem, ale… Aniołem! Jej skrzydła były ogromne i w odcieniu czerni, a oczy miała czerwono-zielone. Włosy lekko miała polokowane, spięte w wysoki kok.

-           Dzięki za ratunek… – Uśmiechnęła się lekko, puszczając jego pytanie mimo uszu. – Wiesz, jak tam jest zimno? Brrrr! – Anielica zaśmiała się cicho, a Bill gapił się na nią jak oniemiały. Po chwili młody mężczyzna zobaczył dłonie, które zasłoniły mu pole widzenia, w taki sposób, że Bill zaczął widzieć przez długie, dziewczęce palce, a za nim pojawił się drugi anioł ten miał białe skrzydła. To była ta sama dziewczyna co w jego śnie! – Oh! Klaudia, no proszę, proszę… – Zaśmiała się chłodno. – Jesteś jego… Aniołkiem stróżem? – Zaśmiała się cynicznie. Klaudia, bo tak nazywała się anielica wywołała między nią, a Billem cienką smugę białego dymu. Szarpnęła Billa za ramię i pobiegła trzymając go za dłoń w stronę drzwi.

-           Bill?

-           Tak… A co?

-           Uważaj… – Odepchnęła go na ścianę i przytuliła się do niego mocno. tuż za nimi przeleciała jakaś kula. Dziwnie wyglądała, miała niebieską otoczkę, a w środku była… Czarna. Emanowała jakimś dziwnym złem. – Będziesz musiał uciekać. Macie jakiś dobrze oświetlony pokój?

-           Salon… – Powiedział nie pewnie i zaprowadził ją tam.  Włączyli wszystkie światła… i gdy anielica z czarnymi skrzydłami wkroczyła w strefę światła, zaczęła płonąć. – Kim jesteś? – Zapytał, kiedy dziewczyna wypchnęła czarnego anioła w ciemniejszy kąt.

-           Jestem Klaudia Zimoch, i jestem twoim aniołem stróżem. Tamta to Paulina, anielica strefy ciemności. – Powiedziała cicho. – Wiesz, mam dziewiętnaście lat i kocham się w tobie odkąd pamięta… – Zarumieniła się.

-           Cudownie, kolejna fanka… – Przewrócił oczami. – Ile?

-           Hę? – Zamrugała zdumiona oczami.

-           Ile kasy, żebyś się odczepiła i zabrała swoją koleżankę? – Bill prychnął, a dziewczyna spuściła głowę i zacisnęła ręce w pięści.

-           Ale… – Bill wyciągnął rękę i usiadł przy stole.

-           Gadaj, nie mam czasu na zabawę. – Przerwał jej, za co dziewczyna uderzyła go w twarz.

-           Nie jestem dziwką! Wszystkie anioły, które miałeś już wypłoszyłeś! Do cholery skończ zachowywać się jak kretyn! Mi się nie płaci, ja po prostu trwam przy tobie póki nie umrzesz w ogóle, jakim cudem mnie widzisz?! – Pióra na ciele dziewczyny zjeżyły się, a Bill zadrżał.

-           Ja… Ja nie wiem. – Powiedziała niepewnie.

-           Jeżeli mnie widzisz, to powinieneś wiedzieć, że jestem twoim aniołem! Rzadko, kto nas widzi,  a zwłaszcza ludzie, którzy nie wierzą nie w boga.

-           Że co?! – Spojrzał na nią jak na idiotkę, czarna anielica również.

-           Nie mów, że on też jest wybrańcem! – Krzyknęła druga anielica, na co Klaudia skinęła jej głową. – Cudownie więc jest ich dwóch.… – Mruknęła dziewczyna. „Muszę tego drugiego przeciągnąć na stronę zła..”, pomyślała i wstała. – Mogę odejść? – Zapytała. Klaudia spojrzała na nią nie ufnie, ale zgodziła się. Zgasili światło i puścili ją.

…******…

* We dług niektórych ludzi anioły są bez płciowe